Mist...

Mist... 

Tijdens onze vakantie in Oostenrijk lopen we over deze brug. Links is het grote stuwmeer waar we omheen zijn gelopen. Recht onder ons is de steile stuwdam van vele meters hoog met daarachter het dal en prachtige ruwe bergen rondom, met hier en daar nog wat sneeuw op de toppen…  Door de mist werd dit alles aan ons zicht onttrokken. Ons wereldje werd klein.

In tijden van rouw ervaren veel mensen ook dat hun wereldje klein wordt. Wat zich om hen heen afspeelt lijkt ver weg. Het verdriet, de tranen en soms ook de boosheid of de onmacht hangen als mistflarden om je heen. Door te rouwen en betekenis te geven aan het gebeurde komt meestal weer een moment waarop je voorzichtig weer vooruit mag kijken. Op de foto breekt de zon net door. Hoop op het optrekken van de mist! Voor sommigen duurt het lang voor ze ontdekken dat ze weer een beetje kunnen genieten van hun omgeving en weer open staan voor anderen.  Als het te lang duurt, omdat de rouw stagneert, het verdriet te overweldigend blijft of dat je juist helemaal niets meer voelt en de neiging om je te blijven terugtrekken voortduurt, heb je (professionele) steun van een ander nodig om de weg verder weer te vinden.

Ik vind het keer op keer indrukwekkend als mensen, met wat hulp, onder ogen zien wat nodig is om weer vooruit te durven kijken; als er veerkracht wordt aangeboord, dingen worden ondernomen die bijdragen aan herstel, de mist optrekt en er weer verbinding gemaakt wordt met het leven zelf.